Mam siwe włosy i głód poznawania, doświadczania świata
To było szaleństwo, porywać się na ten wyjazd, ale właśnie takie szaleństwa sprawiają, że życie jest pełniejsze. Jestem zawiedziona, bo jednak nie dojechaliśmy, ale też cieszę się z tych kilku dni, które pozwoliły mi cieszyć się autem, drogą i przygodą.
Po tym wyjeździe Marcosa polubiłam jeszcze bardziej i mogłam poznać jego zalety, a że się popsuł, no cóż. W gruncie rzeczy to nasz pierwszy wyjazd, gdy nie osiągnęliśmy celu i nie wróciliśmy do domu, kiedyś zawsze jest ten pierwszy raz.
Noc była pełna wrażeń, cały hotel się trząsł, wibrowały okna i drzwi, bo na pobliskim rondzie frezowali i kładli asfalt. Myślałam, że zwariuję. Rano efekt okazał się imponujący, nawierzchnia była położona.
We Francji omijaliśmy drogi płatne, taka ekstrawagancja nie była nam potrzebna. Marcosowi pędzącemu w porywach 90 km, średnio 80-85 wystarczyły drogi ekspresowe i krajowe.
Tym razem przejechaliśmy przyjemne 190 km i jest to wielkość optymalna, żeby nie powiedzieć idealna dla tego auta. Pogoda dopisywała, jakość dróg już mniej. Nieźle nas wytrzepało na paru odcinkach i ja upatruję w tym nasz dalszy los…
Znów 331 km, jazda ciągnęła się niemiłosiernie, po drodze zaliczyliśmy dwa korki.
Ja panikowałam, jak zwykle zresztą w takich okolicznościach, że auto się będzie grzało, na szczęście zatory nie były długie i w zasadzie nie wiadomo dlaczego się tworzyły. Przelotne opady zmieniły się w piekące Słońce i koniecznie chcieliśmy już dojechać na miejsce. Zmęczeni zdecydowaliśmy się zatrzymać w mijanym kempingu o 8 km bliżej od zaplanowanego.
260 km w deszczu, bez wycieraczek, bo spadał guma i ramię rysowało szybę, no nie było przyjemnie.
