Επίσκεψη μετά 6 εβδομάδες και όλα πήγαιναν στραβά. ακτινογραφία (ήδη τελειωμένο 10 ακτινογραφίες στο λογαριασμό του ποδιού) κλειστό, ο γιατρός σταματά να εργάζεται νωρίς και δεν θα περιμένει για πάντα.
Ουρές, ολισθηρά πλακάκια και τεχνικές στο τέλος, που έπαιρνε τις ακτινογραφίες, ότι όλα είναι εντάξει – Νομίζω ότι είδε το πρόσωπό μου. Ο γιατρός επιβεβαίωσε τα καλά νέα και ελευθερώθηκα από το στήριγμα. Είναι ακόμα οξεία αλλά μετά 44 μέρες μπορώ να σταθεί στα πόδια μου. Η εργασία αποδείχθηκε αδύνατη στο ιατρείο. Ήταν έκπληξη για να βρείτε, ότι δεν είμαι στο έλκηθρο όχι μόνο για να σταθεί, αλλά ακόμη και να κάνω ένα βήμα. Γλυκιά αφέλεια, και σκεφτόμουν, έτσι, π. – θα πάω.
Τώρα το έργο είναι πολύ πιο δύσκολο – Αναμόρφωση, φυσιοθεραπεία και επιστροφή στην κινητικότητα. Αυτό σημαίνει ακόμη περισσότερη άσκηση, ανάπτυξη μοτίβου κίνησης, θεραπείες και εργασία, για το οποίο δεν είχα ιδέα μέχρι τώρα. Και νιώθω ότι πρέπει να ξεκινήσω στους Ολυμπιακούς, είναι ο πιο σημαντικός χρόνος για μένα. Πόσο σοφά να εργαστείτε στην κινητικότητα για να επιστρέψετε στα μονοπάτια για τρέξιμο και ποδηλασία.
